Persoonlijk verslag van Paul Budde mbt zijn deelname aan het bezoek van Kroonprins Willem Alexander en Prinses Maxima aan Australia
In mijn geval zijn er weken van voorbereidingen aan voorafgegaan met allerlei telefoontjes van en naar de Nederlandse ambassade maar voor de organisatoren zelf zijn er maanden aan hard werk aan voorafgaan. Maar met gevolg dat het koninklijke bezoek aan Australië een grandioos succes is geworden.
We staan er nog versteld van wat er allemaal in de afgelopen 24 uur – tussen vrijdagmiddag 4 uur and zaterdag middag 1 uur, allemaal gebeurd is – we zaten er helemaal middenin.
Helaas, maar heel begrijpelijk, mochten er tijdens de officiële gelegenheden geen foto’s gemaakt worden, maar tijdens de officiële receptie in het NSW Parliament House in Sydney zijn er wel officiële foto’s gemaakt, dus die houden we nog tegoed.
NOS uitzending
Voor ons begon het op vrijdag middag. We werden rond half vijf bij de buitenstudio van de NOS verwacht op Milson’s Point, onder de brug tegenover hat Opera House. We hadden heel erg leuk contact gehad met Esmeralda, een van de producers van het programma, die uiteraard van alles moest weten en waarmee we ook de opnames in Bucketty hebben geregeld (er is veel meer opgenomen, maar ze besloten alleen de opnames van het kantoor te gebruiken L.)
We werden heel gastvrij ontvangen en er was volop en eten en drankjes aanwezig voor de Nederlandse gasten om en rond de uitzending. Kennis gemaakt met de andere gasten – en ook nog even met Kees Brusse gesproken, die zoals we hoorden, in Perth woont. Simone Hofman (die samen met de Aboriginal Nederland geïnterviewd werd) doet vertaalwerk voor ons – dus dat was leuk dat ze ook aan het programma deelnam. Ook hartstikke leuk om ’Friday on my mind’ te horen – ik had er geen idee van dat hier een Australië- Nederland connectie inzat.
Uiteraard ook met Mart Smeets kennis gemaakt, een ontzettend aardige man, echt geïnteresseerd en heel warm, hij geniet van Australië en vindt het een prachtig land.
Voor de TV uitzending ook nog door de NOS radio geïnterviewd ik weet niet of iemand dat ook nog gehoord heeft?
Het waaide behoorlijk en Louise was die middag uitgebreid naar de kapper geweest, omdat we na de opnames naar het Opera House zouden gaan. Dus ze bleef ‘schuilen’ totdat de wind wat was gaan liggen. Maar ik geloof dat ze wel te zien was – we zaten naast elkaar in het publiek (ze had een witte broek en rood jasje aan!)
De manier waarop het programma was opgesteld was ons niet bekend, dus we wisten niet precies wat ze zouden vragen en ook wisten we niet dat we in de verschillende groepjes geïnterviewd werden, dus dat gaf voor ons, de geïnterviewden, een verassende draaiing aan het geheel.
Helaas konden we niet tot het einde van de uitzending blijven, want we moesten de brug over naar ons hotel, omkleden en op naar de volgende episode in het opera house – dat zo mooi op de achtergrond lag! Het was vrijdagavond, dus spitsverkeer op de brug! Gelukkig was ons hotel vlak bij het opera house, dus daar konden we te voet naar toe.
Concert Opera House
We waren uitgenodigd, samen met zo’n 200 andere gasten, om samen met het prinselijke paar een uitvoering bij te wonen van het Sydney Symfonie Orkest o.l.v. van de gastdirigent Jaap van Zweden. Tot mijn aangename verassing werd de Prins begeleid door de Australische Minister voor Communicatie, Helen Coonan, die ook de Minister voor Cultuur is. Ik kom daar zo op terug.
Het prinselijke paar zat tussen de rest van het publiek, alle bezoekers van het concert (in de concert hal van het opera house kunnen zo’n 2000 mensen) kregen van de Nederlandse ambassadeur te horen waarom het prinselijke paar in Australië was, en dat ze allemaal tijdens de pauze een glas champagne van de Nederlandse regering zouden krijgen om op de 400 jarige vriendschap tussen Australië en Nederland te proosten, een heel leuk gebaar dat met applaus werd ontvangen.
Na afloop van het concert waren we uitgenodigd voor een informele receptie en ik werd meteen door de ambassadeur in de arm meegenomen, en we werden aan de prins voorgesteld. Hij stond naast Helen Coonan en zodoende konden we met zijn drieën praten over de Australische ICT missie naar Nederland die we aan het voorbereiden zijn, dat kan deze reis alleen maar ten goede komen. We brachten de prins ook even op de hoogte van het congres dat we in april in Sydney georganiseerd hadden en daarna ging ik met hem door in het Nederlands. Ik vertelde hem dat in 1988 met zijn vader had gesproken over innovatie en nieuwe technologieën en hij vertelde over de interesse die Claus had vooral in de sociale aspecten van ICT. Daar zijn we toen wat verder op in gegaan met betrekking tot welke mogelijkheden er tegenwoordig allemaal zijn. Ik denk dat we alles bij elkaar zo’n 8 minuten van zijn tijd kregen. (Mijn indruk : een grote man, met een echt hele mooie diepe stem, statig, maar ook heel veel vriendelijkheid uitstralend, Louise)
Wat later op de avond introduceerde de Nederlandse Consul Generaal, Margriet Bot, ons aan Maxima, allemaal heel informeel heel ontspannen. (mijn indruk: een dame met pit, ‘on the ball’ zouden ze hier zeggen, intelligent. Ik kreeg er helaas geen woord tussen want “mijn man” nam alle tijd in beslag – dus de volgende dag tijdens de receptie heb ik haar even laten weten dat ik veel bewondering voor haar heb – 3 maanden zwanger, 2 kinderen thuis, een prins getrouwd, Nederlands geleerd en zo’n taak op haar nemen – petje af!! Louise)
Uiteraard heb ik ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook nog wat verder bij te praten met de Minister want ik heb behoorlijk veel met haar te maken, hopelijk dat ze van haar baas (Minister president John Howard) toestemming krijgt om mee naar Nederland te reizen. Enfin haar betrokkenheid bij dit koninklijk bezoek zal daar hopelijk aan bijdragen. (aangezien de man van Helen Coonan ook aanwezig was, kwam dat mooi uit……!)
Ook nog gauw even van de gelegenheid gebruik gemaakt om een woordje met Professor Marie Bashir te wisselen, de gouverneur van NSW, die de Convict Trail Project een warm hart toedraagt (je kent haar nog wel ma). Je ze waren er allemaal bij die avond.
Deze voorstelling in het Opera House betekende het officiële einde van de festiviteiten m.b.t. de herdenking van 400 jaar vriendschapsbanden tussen Australië and Nederland.
Ontbijt cruise met het prinselijk paar
De volgende ochtend, onder een stralend blauwe hemel, vroeg het bed uit want ik was uitgenodigd voor een ‘CEO Breakfast’ met de prins en prinses op een luxe boot op Sydney Harbour. Om tien voor acht moesten we daar zijn, alles bij elkaar zo’n 15 mensen, directeuren van Nederlandse bedrijven in Australië (Heineken, ING, Rabobank, Kluwers, enz) en Nederlanders die CEO zijn van belangrijke bedrijven in Australië). Een kleine groep dus, twee tafels een met de prins en een met de prinses. Ik zal naast Maxima en we hebben met onze tafel anderhalf uur zeer geanimeerd met de prinses ontbeten. Ze wilde van alles weten, over het zaken doen in Australië, verschillen met Nederland, sociale voorzieningen, multiculturele aspecten, Aboriginals, en ga zo maar door. Ze had haar huiswerk goed gedaan (via de ambassade waren onze biografieën opgevraagd). Ze wist wie ik was en ik kreeg zeer gerichte vragen m.b.t. breedband, telecommunicatie in regionaal Australië, waarom haar Blackberry niet werkte in Australië en ga zo maar door.
Zeer geanimeerd, gezellig zei ze er even tussendoor, want de gesprekken gingen uiteraard in het Engels, want sommige van de directeuren van Nederlandse bedrijven zijn geen Nederlanders. Er werd volop gelachen en over en weer gepraat en we waren allemaal onder de indruk van haar kennis van zaken en haar interesse in de verschillende objecten waar we af en toe stevig over discussieerden. Ze was heel open m.b.t. haar eigen mening, inclusief zaken waarvan ze dacht dat men daar in Nederland van zouden kunnen leren.
Helaas had niemand tijd om van de prachtige Sydney Harbour te genieten, we waren veel te druk met onze gesprekken.
Louise was deze ochtend langs de haven aan het trimmen en vertelde dat er veiligheidsmannen op het bovendek aanwezig waren en dat er een politieboot achter onze boot aanvoer, allemaal niets van gemerkt.
Om half tien weer terug bij het Opera House, terug naar het hotel, Louise oppikken en op naar onze volgende functie.
Sydney Art Gallery
Om de landing van de Duijfken te herdenking had de Nederlandse overheid, met behulp van sponsors, 10 Aboriginals uit plaatsen in Noord en West Australië waar Nederlandse landingen hadden plaatsgevonden tussen 1606 and 1700, gevraagd om aboriginal tekening, prints etc te maken. Deze portfolio zou dan aan het prinselijk paar worden overhandigd.
De onthulling van deze kunstwerken vond plaats in het bijzijn van Willem Alexander en Maxima en de tien Aboriginal kunstenaars. Hier waren natuurlijk vele mensen uit Australische en Nederlandse kunstkringen bij betrokken, we kwamen daar o.a. ook Annita Keating uit Oirschot (ex vrouw van onze vorige minister president – Paul Keating – tegen).
Hetzelfde sfeertje heerste, heel ontspannen, het prinselijk paar had ook nog even de gelegenheid gevonden voor een rondleiding door de Art galerij o.l.v. de directeur Edmond Capon.
Er is een beperkte print oplage gemaakt van de kustwerken, waarvan er een werd aangeboden aan de Prins, die het op zijn beurt aanbood aan de curator van het Aboriginal museum in Utrecht. Leuk kort woordje van de prins. Waarin hij zei dat hij gisterenavond de officiële festiviteiten had afgesloten, dus deze tentoonstelling was het begin van de volgende 400 jaar van vriendschap.
Na afloop werden er prachtige foto’s gemaakt van het prinselijk paar tussen de Aboriginal artists.
Officiële receptie
Toen was het op naar het NSW Parliament House, dat op wandelafstand van de art gallery afligt. Bij het Parliament House stonden zo’n 450 Nederlanders netjes in de rij voor een receptie. Omdat ik een officiële functie had, mochten wij langs de rij naar voren (dat voelt toch wel heel raar aan dat je iedereen voorbij gaat! Louise!).
Dit werd de derde ontmoeting met het paar – (en het was leuk te zien dat Willem Alexander Paul’s gezicht herinnerde en gewoon ‘hallo alweer’ zei!. Dat was toch ook wel even leuk, Louise nog gauw even een woordje met de prinses gewisseld, maar het was doorlopen geblazen want er stond een heeeele rij achter ons, we hadden wel te doen met die twee; hoeveel handen hadden ze wel niet geschud hebben dezer dagen – ik geloof meer dan duizend!
Mijn aandeel hier was om een groepje van zes Nederlanders, die in de ICT industrie in Australië werken, aan de prinses voor te stellen en een kort gesprek te leiden. De prins liep zeer informeel rond, maar de prinses had te kennen gegeven om graag te willen zitten – vandaar die groepjes. Er waren elf groepen: welzijn, onderwijs, ouderenzorg en een ervan zolas ik al zei ICT. Leuk was dat een van mijn groepje onze vriend Tom Seesink was. Trouwens zo’n receptie is natuurlijk ideaal om alle oude vrienden en bekenden weer te ontmoetten.
En dat allemaal in ouderwetse Nederlandse gezelligheid – een zeer goed verzorgde receptie met heerlijke hapjes en heerlijke drankjes.
Margriet Bot sprak een heel warm afscheidswoordje tot het koninklijk paar dat even warm door de prins werd beantwoord die er ook extra moeite voor deed om Margriet’s partner Edmond op het podium erbij te halen, want o.l.v. van dit team is er fantastisch werk verricht. Margriet en Edmond zijn onlangs in Bucketty geweest, hartstikke leuke en gezellige mensen.
Van hieruit vertrok het paar naar het vliegveld, we begrepen dat ze een paar dagen vakantie gingen vieren (Hayman Island?) voordat ze op dinsdag naar Nieuw Zeeland zouden doorreizen.
Voor ons heeft dit hele gebeuren zich afgespeeld binnen 20 uur, een wervelwind, maar wat voor één – we hebben er allebei enorm van genoten.
Paul en Louise
Vrijdag 27 en zaterdag 28 oktober 2006.
